Mgła

Słyszę śpiew
Milknę w pół zdania
Odwracam wzrok
Gdy ktoś na mnie patrzy
Odchodzę w mrok
Uciekam od światła
Tak oślepiającego
Tak mi nie znanego
Zawsze byłam sama
Wielka mi dama
Nikt się o mnie nie
Martwił
Mogłam robić co
Umysł podpowiedział
Serce zaśpiewało
Teraz nie rozumiem
Mowy polnych kwiatów
Gdy nie mogę posłuchać
Plusku wody u jej źródła
Dziwne uczucie
Mieć osobę która
Martwi się o kogoś
Takiego jak ja
Ironia
Gdy pragniesz miłości
Dostajesz nienawiść
A gdy pogodzisz się ze
Swoją beznadziejną
Sytuacją miłość otacza cię
Jak mgła
Tak mgła
Tak delikatna
Mokra lecz ciepła
Zamykam oczy
Miłe uczucie
Lecz serce niezależne
Chce uciec
Co mam zrobić?

Krople

Wieje rześki wiatr
Imię moje woła
Chmury zasłaniają słońce
Los płata figle
Drzewa kwitną
A z nieba
Śnieg
A deszcz jego brat
Towarzyszy mu co dnia
Krople spływające po
Mojej twarzy
Mieszają się ze łzami
Bezsilność okropne uczucie
Kiedy nieważne
Jaki słowo padnie
Staje się trucizną
Trudno żyć
Według zasad
Gdy powtarzasz
Nie
Uniewinniając
Raniących cię ludzi
Gdy rękę cofasz
Bo przemocy nie znosisz
Gdy słowa złgo nie powiesz
Szanujesz ludzi
Trudno stać się
Nową osobą
Zimny deszcz
Dodaje mi odwagi
Nie wszytko
Stracone
Można zmienić
Ale powiedz to
Sercu które
Rozpacza nad ostrością
Otrzymanych ciosów
Zasnę na chwilkę
Trwającą minutkę
I wyleje serce
Przyjacielowi
Który daleko od mnie
Lecz jednak blisko
Ironia
Idę zatopić się w mgle
Spokoju
Dobranoc

Brzask

Dawno mnie nie było
Nadstawcie ucha
Bo warto słuchać
Życzliwego głosu
Dusza moja i serce
Oczyszczone zostały
Lecz jetem człowiekiem
Śmierć odeszłą w dal
Choć czasem nawiedza mnie
W snach
Zmieniłam się
Nie poznacie mnie
Będe pisać z serca
Grzesznego lecz
Szczerego
Cieszę się że
Żyję
Mam rodzinę
Dwa psy
Lukę w sercu
Zajętą przez
Boga
Nieważne rzeczy
Odpłyneły
Ostatnim statkiem
Każdy jest sobą
Ja odnalazłam się
Cieszę się
Wesprę was
Sama mam
Wsparcie moralne
Gdyby nie ono
Leciałabym po niebie
Jako proch
Czekajcie na mnie
Odrodzę się
W tym życiu
Jako nowa osoba